Busongeluk MAAR iedereen is oke!
Blijf op de hoogte en volg Joleen
29 Juli 2012 | Tanzania, Arusha
Gister 27 Juli rond 5 uur heb ik het grootste avondtuur van me leven overleefd.
We reden terug met de bus van een dagtrip naar Mushi (Een meer waar je kan zwemmen.) We waren met 2 bussen, waar allemaal mensen van projects abroad in zaten. Ze hebben hier twee rij bannen. En de ene rijbaan rijdt de ene kant op en de andere rijbaan de tegen overgstelde richting op.
Ze vinden het hier normaal om je in te halen. Dus dan rijdt er een auto een stukje spook zegmaar om je in te halen.
Zo ook een vrachtwagen, alleen deed ie dat te laat. En is de voorste bus en de vrachtauto vol met de vorkanten tegen elkaar aan geknalt. En is er hellemaal niks meer over van de voorkant van onze bus. De vrachtauto weet ik niet. Net zoals ik niks meer weet tussen de klap en het moment dat ik de bus uit geholpen werd door het raam. Het laatste wat ik hoorde was een hoop getoeter en een ongeloofelijk harde knal. Daarna weet ik alleen nog een paar flitsen. Omdat ik eerst met mijn hoofd naar achter ben geknalt en toen met me kin naar voren. Waar ik twee mooie schaafwonden aan over heb gehouden. Ik heb dus zegmaar de klap opgevangen met mijn hoofd. Veder heb ik een mooie blauwe plek op mijn been, rug, arm, en een boven en onder me oog. In het begin was ik nogal misselijk en had ik veel hoofdpijn. Gelukkig heb ik vanacht een goede nacht gehad, alleen wel veel waker geworden door de pijn.
Ik en iedereen kan nog steeds niet geloven hoeveel geuk we hebben gehad. Want ze rijden hier altijd veel te hard, en de bus is hellemaal niet veilig. Zo zat niemand in de gordels. Een famillie met twee kinderen van rond de 9-12 jaar denk ik, die ook met projects abroad waren. Zat voorin. En zijn naar het ziekenhuis gebracht. De moeder had een hele diepe snee in haar been. En veder weet ik het eigenlijk ook niet, omdat ik me dingen niet meer echt kan herineren, alleen flitsen. Ook hebbenwe heel veel geluk gehad dat we met begeleiders van projects abroad waren. En niet met alleen maar locals.
We zijn meer dan goed opgevangen door projects abroad. En iedereen is met taxi's naar zijn of haar gastgezin gebracht. En projects abroad heeft allemaal mensen gevraagd die zij kennen uit andere weeshuizen om te helpen. Het hele dorp was uitgerukt. Niet om te helpen wat je in eerste instantie zou denken. Maar enkel en alleen om foto's te maken en spullen te jatte als cammera's en telefoons. Omdat ze denken hee blanke mensen bus ongeluk.. Dus alle begeleiders van projects abroad zijden, pak alle spullen die je ziet. We zoeken later wel uit wie van wat is.
Wat ik nu allemaal weet weet ik alleen uit verhalen. Maar ik hoop jullie later nog wat meer te kunnen vertellen. Als ik weer meer weet.
Het enige dat ik weet is dat we meeer dan HEEEEEEEEEEEEEL erg veel geluk hebben gehad. Want je hoort heel veel verhalen die niet zo goed zijn afgelopen. En ben natuurlijk alleen wel meer dan heel erg geschroken. En ik was eerst in schok waardoor ik de pijn niet echt voelde, nu helaas wel. Liefs Joleen
We reden terug met de bus van een dagtrip naar Mushi (Een meer waar je kan zwemmen.) We waren met 2 bussen, waar allemaal mensen van projects abroad in zaten. Ze hebben hier twee rij bannen. En de ene rijbaan rijdt de ene kant op en de andere rijbaan de tegen overgstelde richting op.
Ze vinden het hier normaal om je in te halen. Dus dan rijdt er een auto een stukje spook zegmaar om je in te halen.
Zo ook een vrachtwagen, alleen deed ie dat te laat. En is de voorste bus en de vrachtauto vol met de vorkanten tegen elkaar aan geknalt. En is er hellemaal niks meer over van de voorkant van onze bus. De vrachtauto weet ik niet. Net zoals ik niks meer weet tussen de klap en het moment dat ik de bus uit geholpen werd door het raam. Het laatste wat ik hoorde was een hoop getoeter en een ongeloofelijk harde knal. Daarna weet ik alleen nog een paar flitsen. Omdat ik eerst met mijn hoofd naar achter ben geknalt en toen met me kin naar voren. Waar ik twee mooie schaafwonden aan over heb gehouden. Ik heb dus zegmaar de klap opgevangen met mijn hoofd. Veder heb ik een mooie blauwe plek op mijn been, rug, arm, en een boven en onder me oog. In het begin was ik nogal misselijk en had ik veel hoofdpijn. Gelukkig heb ik vanacht een goede nacht gehad, alleen wel veel waker geworden door de pijn.
Ik en iedereen kan nog steeds niet geloven hoeveel geuk we hebben gehad. Want ze rijden hier altijd veel te hard, en de bus is hellemaal niet veilig. Zo zat niemand in de gordels. Een famillie met twee kinderen van rond de 9-12 jaar denk ik, die ook met projects abroad waren. Zat voorin. En zijn naar het ziekenhuis gebracht. De moeder had een hele diepe snee in haar been. En veder weet ik het eigenlijk ook niet, omdat ik me dingen niet meer echt kan herineren, alleen flitsen. Ook hebbenwe heel veel geluk gehad dat we met begeleiders van projects abroad waren. En niet met alleen maar locals.
We zijn meer dan goed opgevangen door projects abroad. En iedereen is met taxi's naar zijn of haar gastgezin gebracht. En projects abroad heeft allemaal mensen gevraagd die zij kennen uit andere weeshuizen om te helpen. Het hele dorp was uitgerukt. Niet om te helpen wat je in eerste instantie zou denken. Maar enkel en alleen om foto's te maken en spullen te jatte als cammera's en telefoons. Omdat ze denken hee blanke mensen bus ongeluk.. Dus alle begeleiders van projects abroad zijden, pak alle spullen die je ziet. We zoeken later wel uit wie van wat is.
Wat ik nu allemaal weet weet ik alleen uit verhalen. Maar ik hoop jullie later nog wat meer te kunnen vertellen. Als ik weer meer weet.
Het enige dat ik weet is dat we meeer dan HEEEEEEEEEEEEEL erg veel geluk hebben gehad. Want je hoort heel veel verhalen die niet zo goed zijn afgelopen. En ben natuurlijk alleen wel meer dan heel erg geschroken. En ik was eerst in schok waardoor ik de pijn niet echt voelde, nu helaas wel. Liefs Joleen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
