Week 4

Het is inmiddels het einde van de maand en mensen komen en gaan. En schrijf ik deze blog vanuit een coffee tentje met een veelte zoete koffie maar een lekkere waffel. Eigenlijk gaat iedereen vandaag weg of is gisteren weg gegaan. Maar er zijn alweer twee meisjes vandaag aangekomen, dus dat is gezellig. Het is gek dat iedereen weg gaat en ik nog hier blijf. Dan verlang ik stiekem wel weer naar huis naar mijn lieve vriendje, familie en vriendinnetjes Maar ik zie het ook wel weer als een nieuwe maand. En ben ik blij dat ik hier nog een maand kan blijven, want een maand zou voor mij echt te kort zijn. Omdat ik nu alles weet en de kinderen mij kennen en ik hen. En dan ga je alweer terug.

Vorig weekend zijn we dus lekker hier gebleven zijn we naar de travestieten bar geweest, naar de film, naar een winkelcentrum en hebben we lekker gerelaxt aan het zwembad in een hotel hier vlakbij.
Dit weekend blijf ik eigenlijk ook gewoon op Cebu en weet ik nog niet echt wat mijn plannen verder zijn.

Afgelopen Donderdag ben ik op huisbezoek geweest samen met Anelie (degene met wie ik op de groep sta.) Dat was erg interessant. Omdat ik veel meer over de kinderen te weten ben gekomen. Een jongetje Jean-paul is in de klas eigenlijk altijd boos en agressief. Daardoor had ik het idee dat hij het niet leuk vond op Adam Jenny day hij daar eigenlijk helemaal niet wou zijn. Maar toen we op huisbezoek waren. En vroegen of hij het leuk vond op Adam Jenny antwoorden zijn moeder dat hij graag naar Adam Jenny gaat. Hij was ziek thuis die dag maar hij had wel zijn project shirt aan, omdat hij zo graag naar school wou, dus dat zegt wel wat zou ik zeggen. Dat en nog een aantal anderen dingen vond ik fijn om te horen! Vandaag zouden we eigenlijk ook op huisbezoek gaan, maar dat gaat niet meer door omdat Anelie ziek geworden is.

Inmiddels heb ik weer een paar nieuwe lieve kindjes gezien. Zo heb je Keesha een dametje met een sterke eigen wil, en dingen echt alleen doet als zij er zin in heeft en anders is er geen beginnen aan. Maar ze is behoorlijk slim en begrijpt veel dus dat is fijn. Dan heb je ook nog Ralph het broertje van de onderwijzer hij heeft veel moeite met het bewegen van zijn spieren. maar hij heeft erg veel geluk gehad doordat hij wel de goede medicijnen en behandelingen heeft gekregen toen hij jong was. Dan is er ook nog Nomar een jongetje waar ik eigenlijk alleen nog over kan zeggen dat hij door het lokaal rent als een sirene van een brandweer en onderweg alles pakt wat hij pakken kan. Daar moeten we de gebruiksaanwijzing nog even van ontdekken. Omdat hij deze week voor het eerst was. Tot slot heb je nog Arwin een jongetje wat doof is en niet kan praten, maar verder heel slim is. Hij woont in een veelte klein huis met veelte veel mensen. En het is echt een schatje van een jongetje. Ik voel mezelf soms heel schuldig omdat dat ik hem niet meer aandacht kan geven. Omdat hij heel zelfstandig is en sommige kinderen gewoon simpel weg je aandacht opeisen.

Wat maakt dat als je deze omschrijving van de kindjes en van mijn vorige blog leest. Mijn dag er ongeveer als volgt uit ziet:
(we hebben een ochtend en een middag groep met ongeveer 4 of 5 kinderen per dagdeel)

Kinderen rennen en vliegen door het lokaal. Als je de een hebt terug gezet op zijn stoel rent de andere alweer door het lokaal. En gooit weer een ander met alles waarmee je maar gooien kan of staat op tafel en weigert eraf te komen. Daarbij heb je ook nog de bijkomende problemen dat kinderen hun emoties niet goed kunnen uiten en als ze dit wel kunnen alleen op een hele extreme manier kunnen. Plus dat het feit is dat ze het woordje structuur niet kennen, soms op hun stoel zitten en niks doen. Terwijl er wel van hun verwacht wordt dat ze blijven zitten op hun plaats. Maar zeg nu eerlijk een kind en al helemaal een kind met een zware beperking kan niet op zijn stoel blijven zitten en al helemaal niet als ze geen activiteiten aangeboden krijgen. En alleen maar negatieve aandacht ontvangen. Het woordje Dilly wat nee betekend was dan ook een van de eerste Cebuaanse woordjes dat ik wist. Inmiddels kan ik wel in gebaren taal tot tien tellen, wat eg handig is.

Vaak staan we met ze 2 op 5 of 4 kinderen en dat is een hele uitdaging. Wat je wel begrijpt als je dit zo leest. Ik kan wel honderd en een dingen bedenken die ik daar graag zou willen veranderen. Maar je kan de wereld niet veranderen in 2 maanden. Soms voel ik me heel machteloos omdat ik meer wil doen dan ik alleen zou kunnen. Maar daarom heb ik wel weer heel veel zin om Maandag weer aan de slag te gaan met deze apenkopjes.

Tot de volgende blog.

Liefs Joleen.